සිද්ධාර්ථගේ පළා යෑම බොහෝ අබෞද්ධයන් සෘණාත්මක දෙයක් විදියට අරුත් ගන්වද්දි බෞද්ධයන් හැමවෙලේම එය දකින්නේ ඔවුන් විසින් සාධාරණීයකරනය කල යුතු දෙයක් විදියට.
ඒත් පළායෑම හෙවත් මේ කාරණයෙදි මම දකින විදියට ‘සිස්ටම් එක මුළුමනින්ම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම’ සෘණාත්මක දෙයක් හෙවත් නෙගටිව් දෙයක් විදියට දකින්න උවමනා නැහැ.
ඇත්තටම බැලුවොත් සිස්ටම් එක හදන්න දඟලන එක අවසානයේදී නවතින්නේ වියරුවකින්. ඔය ඇම්ම තුළ සමූහයක් විදියට ගත්තම ප්‍රයෝජ්ය වටිනාකමක් තිබුනට පුද්ගලයෙක් විදියට ඒ තුළින් සැනසීමක් ලඟා කරගන්න පුළුවන්ද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. මේ ගැන කතා කරද්දි මගේ මිතුරෙක් යෝජනා කලා සිස්ටම් එක හදන්න දඟලන එක වෙනුවට කල යුත්තේ සිස්ටම් එක වෙනස් කරන්න උත්සාහ කරන එක කියල.
නමුත් මගේ අදහස තමා ඔය කියන ‘වෙනස’ කොහොමත් සිද්ධ වෙන දෙයක් බව. මම, මගේ මිත්‍රයා, මෙය කියවන ඔබ, සිද්ධාර්ථ ඇතුව හෝ නැතුව. අපි හැමෝම දඟලන්නේ මේ වෙනස අපිට ඕන විදියට අපි කැමති විදියට කරගන්න. අපි හැමෝම දතකන්නෙ අපි වටා තියෙන ලෝකය අපිට ඕන විදියට වෙනස් කරන්න.
ඉතින් කිසිදා ගොඩගන්න බැරි යථාර්තයක් සමඟ නොනවතින අරගලයක් කරනවට වඩා ඒ ගොඩගන්න බැරි බවේ යථාර්තය තේරුම් අරගෙන සිස්ටම් එකෙන් ගැලවිලා ලෝකය තුළින් සැනසීම හොයනවා වෙනුවට තමා තුළින් සැනසීම හොයන්න තීරණය කරන එක ඔය කියන තරම් නෙගටිව් දෙයක් වෙන්නේ කොහොමද? ඇත්තටම සිස්ටම් එක ප්‍රතික්ෂේප කරන එකම පරාජිත බවේ ලක්ෂණයක් කියල කියල දෙන්නෙම මේ සිස්ටම් එක විසින්මයි. ඒක ඔහේ පිළිගන්න එක සමාන වෙන්නෙ හොරාගෙ අම්මා කියන පේනෙ පිළිගන්න එකටම තමයි. මට අනුව නම් පළා යෑම හෙවත් සිස්ටම් එකෙන් ඈත් වීම නෙගටිව් දෙයක් විදියට අරුත්ගන්වන එකම සිස්ටම් එකෙන්ම අපිට දුන්න ලණුවක්.
සිස්ටම් එක සහ ස්වභාවධර්මය කියන විකාරරූපී යථාර්තයන් හමුවේ උපේක්ෂා සහගත හෝ උදාසීන(neutral) ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරන්න පුළුවන් නම්, ඒක මම දකින විදියට තනි පුද්ගලයෙක් විදියට ළඟා කරගන්න පුළුවන් ලොකුම ජයග්‍රහණයක්. ඒක කවුරුත් ඉදිරියේ සාධාරණීයකරනය කලයුතු දෙයක්වත්, ප්‍රතික්ෂේප කල යුතු සෘණාත්මක දෙයක්වත් නෙමේ.
The Outsider 