ආදරය කුණුහරපයක්ද?

තමා ඉදිරියේ තමන්ගේ විවාහපත් දරුවන් පවා ඔවුන්ගේ සහකරුවන්/සහකාරියන් සමඟ ආදරයෙන් හැසිරීම අපේ වැඩිහිටි පරපුරට රුස්සන්නේ නැහැ.

තමන්ගේ විවාහපත් දරුවන් වුනත් එකිනෙකාට ළඟින් හිඳ ගැනීම, කරට අතදාගෙන සිටීම, එකෙක්ගේ ඔඩොක්කුවේ අනෙකා හිඳ ගැනීම, කම්මුල් සිපගැනීම තබා ඔලුව අතගෑමවත් තමන්ගේ ඉදිරියේ සිදු කිරීම ඔවුන් සලකන්නේ නිර්ලජ්ජිත හැසිරීමක් විදියටයි.

“ලව් කරන්න ඕන්නම් උඹල කාමරේට ගිහින් දොර වහගෙන කරගනින්”

එකිනෙකා කෙරේ ලයාන්විත බවක් දැනවෙන විදියට හැසිරීම, ආදරය හැඟෙන අයුරින් හැසිරීම සිදුවිය යුත්තේ පුද්ගලික අවකාශයක පමණක් බවයි මේ වැඩිහිටි පරපුරේ අදහස. මලපහ කිරීම, සංසර්ගය කිරීම මෙන්ම ආදරය කිරීමද පුද්ගලික අවකාශයක පමණක් සිදුවිය යුතු බව සිතනා ඔවුන් සභාවක ආදරයෙන් හැසිරෙන යුවලක් දුටු විට එය හඳුන්වන්නේ නැහැදිච්ච හැසිරීමක් විදියට.

වැඩිවියට පැමිණ විවාහපත් දරුවන් ගැන එසේ සිතනා ඔවුන්, එම දරුවන් කුඩා කාලයේදී ඔවුන් ඉදිරියේ හැසිරෙනේද ඒ ආකාරයටයි. තම දරුවන් ඉදිරියේ එකිනෙකාට කිසිම ආකාරයක ආදරය ප්‍රකාශ කෙරෙන අන්දමට නොහැසිරීමට වගබලා ගන්නේ එයින් තම කුඩා දරුවන් නරක් වේය යන හැඟීම නිසා.

දරුවන් ඉදිරියේ සහ ප්‍රසිද්ධියේ ආදරය දැනවෙන පරිදි හැසිරීමෙන් වැලකුණත් මේ වැඩිහිටියන්ට අනුව තම දරුවන් ඉදිරියේ වාද කිරීම, බැන ගැනීම සහ රණ්ඩු කිරීම නම් සාමාන්‍යය දෙයක්. විවාහපත් දරුවන් තමා ඉදිරියේ රණ්ඩු සරුවල් කිරීමද ඔවුන් සලකන්නේ සාමාන්‍යය දෙයක්, පවුල් ජීවිතයේ කොටසක්, ඉවසිය හැකි දෙයක් වශයෙනුයි.

මේ ආකල්පය දරන දෙමාපියන් යටතේ හැදී වැඩෙන කුඩා දරුවන් දකින්නේ එකිනෙකා කෙරේ ආදරය දක්වන්නට මැලිවන, නමුත් එකිනෙකා සමඟ රණ්ඩු සරුවල් කිරීමට මැලි නොවන මව්පියන් දෙදෙනෙක්. දරුවෙක්ට වඩාත් ධනාත්මක බලපෑමක් සිදු කරනු ඇත්තේ දෙමාපියන් එකිනෙකා කෙරේ ආදරයෙන් සිටිනු දැකීමෙන් බවත්, තම දෙමාපියන් එකිනෙකා සමඟ රණ්ඩු සරුවල් කරගැනීම පමණක් දැකීමෙන් දරුවාට අයහපත් බලපෑමක් සිදු කරන බවත් තේරුම් ගැනීමට ඔවුන්ට දැනුමක් නැහැ.

මහ රෑ අන්ධකාරයේ කාමරයේ දොරගුළු දමාගෙන ආදරය නොකරන්න. සිර කොට ඇති ආදරය නිදහස් කරන්න. තම දරුවන්, දෙමාපියන්, පවුල ඉදිරියට ආදරය ගෙන එන්න. ආදරය කිරීම කුණුහරපයක් විදියට නොදකින්න.

තම සහකරුවා/සහකාරිය කෙරේ ආදරය දැක්වීම තම දරුවන් හා දෙමාපියන් ඉදිරියේ සිදු නොකල යුතු කුණුහරපයක් නොවේ. පුද්ගලික අවකාශයට සීමාකල යුත්තේ ආදරය දැක්වීම නොව, එකිනෙකා හා ගැටෙන අවස්ථාය.

එනිසා ගැටීමට දොරගුළු දමන්න. ආදරය අගුළු හැර නිදහස් කරන්න.

සියවැනි සටහන : අඳුර

අන්ධකාරය දසත පැතිරී ඇත. මහා කැලයක් මැද නිමක් නොපෙනන පාළු පාරක මිනිසෙක් ගමන් කරමින් සිටියි. ඔහු ඉදිරියට පය තබන්නේ හැඟීමක් දැනීමක් නැත්තෙකු සේය. කිසිදු අරමුණකින්වත්, විඩාවකින්වත් තොරවය ඔහු ඉදිරියට ඇදෙන්නේ.

ඔහු කොපමණ වේලාවක් ඇවිද ගියාදැයි ඔහුවත් නොදනියි.

ගමනාන්තය !

ඉදිරියේ දිස් වන්නේ ගුප්ත බවින් වෙළී ගිය විශාල නිවසකි.

ඔහු නිවසට ඇතුළු විය යුතුය. ඔහුට එසේ නොකර සිටීමට තේරීමක් නැත.

නිවසට ඇතුළුවන ඔහු දකින්නේ කුඩා පිරිමි ළමයෙකි. කට්ට කළුවරේ ළමයා බිම ඉඳගෙන සිටියි. ළමයාගේ මුහුණ අමුතුම හැඟීමකින් වෙළී ඇත. නමුත් ඒ හැඟීම බිය වත්, දුකවත්, පාළුවවත්, කේන්තියවත් නොවන බව ඔහු තේරුම් ගනියි. ළමයා අසරණ බවින් පිරුනු දෑසින් ඔහු දෙස බලයි.

ඔහුට මේ ළමයා ගැන දුකක් දැනේ. ඔහුගේ ජීවිතයේ කිසිම දවසක කිසිම කෙනෙක් උදෙසා නොදැනුන දුකක් දැනේ. ඔහුට මේ ළමයාට උදව් කිරීමේ තදබල උවමනාවක් තිබුනද කුමන හෝ හේතුවක් නිසා ළමයාගේ අසරණ දෑස දෙස බලා සිටිනවා හැර වෙන කල හැකි දෙයක් ඔහුට නැත. කවදාවත් හිතෙන් මැකිලා යන්නෙ නැති භයානක හීනයක් වගේ දර්ශනයක් !

දෙදෙනාම මේ නිවස තුළ සිරවී සිටින සිරකරුවන්ය. ඔහුගේ හිස පුපුරන්නට එනබව ඔහුට දැනෙයි. මෙය තව දුරටත් දරා ගත නොහැකිය. ඔහු පිස්සෙකු මෙන් වේගයෙන් නිවසෙන් එළියට දුවගෙන එයි.

නිවස ඉදිරිපිට මහා කළු ගල් දෙකකි. සිත් පිත් නැති කළු ගල් දෙකකි. ඒ කළු ගල් දෙක උඩ රතු පාට රෝස මලකි.

“කළු ගලක් උඩ රෝසමලක් ආවේ කොහොමද? වෙන්න බැරි දෙයක්නෙ..” මෙය ඔහුට ප්‍රශ්නාර්ථයකි.

“”රෝස මලක් ආවේ කොහොමද කියල කල්පනා කරල වැඩක් නෑ. කළු ගලක් උඩ රෝස මලක් ආපු එකම මදිද?” එය සැබවින්ම රෝස මලක් යයි ඔහුට සිතෙයි.

කළු ගල මත ඔහු යමක් කුරුටුගාන්නට පටන් ගනියි.

“..මට මගෙ ජීවිතයෙන් බාගයක්ම මතක නැති වුනාට 

මට මුහුණ දෙන්න වුන අඳුරුම අත්දැකීම් නම් අද වගේ මතකයි

ඒවා කිසිදවසක මතකයෙන් නොයන තරමට 

තදින් හිතේ පැළපදියම් වෙලා ඇති සමහර විට

කවදාවත් නොමැකෙන විදියට

නොසැඟවෙන විදියට

ඒත් 

මම අදත් ඒ අඳුරු අත්දැකීම් වලට 

ආදරෙයි

මොකද

ඒ අඳුරු අත්දැකීම් නොවන්නට 

මේ වචන ලියනා මම නොසිටින්න තිබූ නිසා

මේ වචන ලියන 

තැළුණු, පොඩිවුනු, බිඳුනු මට 

මම හරිම කැමතියි

ඒ නිසයි ඒ අඳුරු අත්දැකීම් 

කිසිදා මැකී යනවාට මම අකමැති

ඒ දේවල් සිදු නොවූ අතීතයක් 

මම කිසිදවසක නොපතන්නේ 

ඒ නිසයි

ඒවා වෙනස් වුනොත් 

මට මාව නැතුව යන නිසයි

ලෝකය නරුමයෙක් විදියට දකින 

ඒ මමට මම හරිම ආසයි

මම මගේ නරුමකමට ආසයි.

ඒ අඳුරු අත්දැකීම් මගේ අනන්‍යතාවය ගොඩනඟපු නිසා 

මම ඒවට ආදරෙයි

හැමදේටම වඩා ආදරෙයි..”

..ඔහු නොමේරූ කුඩා දරුවෙක්ව සිටි කාලයේ සිට ඔහු හා සමඟ සිටි අඳුර කවදා හෝ නැවත ඔහුව සොයාගෙන එනබව ඔහු සහතික ලෙසම විශ්වාස කරයි..

ඔහු ආපසු හැරෙයි.

ඔහු ඉදිරියේ යමෙක් සිටගෙන සිටියි.

“අඳුර.. මගේ මිත්‍රයා !”

කෙටි කලකට ඔහුව අතහැර ගොස් සිටියද ඔහු හා සමඟ සෙවනැල්ල මෙන් සිටි මිත්‍රයා නැවත ඔහු සොයා පැමිණ ඇත.

“අපි යං..”

“හා” ඔහු පිළිතුරු දෙයි.

මුළු ලොවම ඔහු ඉදිරියේ ක්‍රමයෙන් නැතිවී යන බව ඔහුට පෙනෙයි. කවුරුත් මොනවත් නැති ලෝකයක්. සියල්ලන්ගෙන් ඈත් වුන තනිකම සහ අඳුර සමඟ මොහොතක් !

අවසනයේ ඔහුගේ සිහිනය සැබෑවී ඇත.

මඳහහසකින් මුව සරසාගෙන ඔහු නිදයි. කිසිදා අවදිනොවන නින්දක නිදයි.