රැඩිකල් කවි ලියන හැටි

අද කියන්න යන්නෙ රැඩිකල් කවි ලියන විදිහ.. ඔව් යකෝ, එහෙම කවි ජාතියකුත් තියෙනවා.. ලියන විදියකුත් තියෙනව.. රැඩිකල් කවියෙක් වෙන්න ඕන නං කට වහගෙන අහගං..

කී පොයින්ට්ස් දෙක තුනයි තියෙන්නෙ.. අල්ලගත්තොත් හරි.. වැඩේ ගොඩ.

හ්ම්හු.. හරි… පටන් ගමු අද පාඩම..

“රැඩිකල් කවි ලියනා ආකාරය”

මුලින්ම අර එළිසමය, මාත්‍රාද මොනවද ඒවා.. අලංකාර යෙදීම් අරවා මේවා ඔක්කොම අමතක කරන්න ඕන, ඔව් බං මමත් ඒව මොනවද කියල දන්නෑ.. ඒත් මටත් පුළුවන් රැඩිකල් කවි ලියන්න.. හිටිං කො කියන්න වදේ

ඒ ටික අමතක කරල ඊට පස්සෙ තියෙන්නෙ මාතෘකාව තෝරගන්න එක

මෙතනදි ඔප්ෂන් දෙකක් තියෙනව

ඔප්ෂන් නම්බර් වන් – තමා ජීවිතේට සතපහකට ගනන් ගන්නෙ නැති චරිතයක් තෝරගන්න එක.. සමාජයෙම ඉන්න.. හ්ම්.. හිඟන්නෙක්.. කොන්දොස්තර කෙනෙක්.. එහෙම නැත්නම්., සපත්තු මහන එකෙක්.. කට්ට අව්වේ සුවිප් ටිකට් විකුණන එකෙක්

හැබැයි සැබෑ ජීවිතයේදී උඹට ඔය කවිය ලියන්න තෝරගන්න චරිතය ගැන පොඩි හරි හැඟීමක් තියෙනව නම්.. වැඩේ හරි යන්නෙ නෑ.. හරිනෙ? ගොට් ඉට්?.. ඇයි? ඇයි කියල අහන්නෙ? දන්නෙ නැති උන් ගැන ලියද්දි තමා ඩෝ පරිකල්පනය උච්ඡතම අවස්ථාවට ගිහින් රැඩිකල් කම එළියට එන්නෙ..

ඊළඟට ඔප්ෂන් නම්බර් ටූ – මේක රහසක්.. වැඩිය කවුරුත් දන්නෑ.. මම කලින් කිව්ව චරිතත් හොඳයි.. ඒත් මේක හොඳා…ආ..ආආ..යි.. තෝරගනින් මේ ලෝකෙ වැඩියෙන්ම මාර්කට් වෙන, වැඩියෙන්ම මාර්කට් කරන්න ලේසිම දේ..

නෑ ඕයි.. කොකා කෝලා.. බෙන්ස් කාර්.. නෙමේ බං..

“ගැහැණිය”.. ඔව් ඔව්.. “ගෑණි” අන්න ඒකි.. ඒකිව තෝරගනින්.. ඊට පස්සෙ තියෙන්නෙ ලේසි ස්ටෙප් ටික..

…දැන් උඹ කොහෙන් හරි වල් පත්තරයක් කියෝලා හරි හොඳ කුණුහරප ටිකක් ඉගෙනගන්න ඕන (අනෙ ඉතින් උඹල කුණුහරප දන්නෙම නෑනෙ නේද).. මෙතන තියෙන රහස් දෙක තමයි..

එක, ගෑණි.. දෙක, කුණුහරප

දැන් තියෙන්නෙ ලියන්න..

සිනාරියෝ එක විදියට මිනිහෙක් ඇරලා ගියාට පස්සෙ ඇඳ උඩ වැතිරිලා  දාඩිය පෙරාගෙන ඉන්න ගෑණියෙක් බිත්තියේ යන මකුළුවෙක් දිහා බලාගෙන උගේ කකුල් ගනන් කරන සීන් එකක්..වගේ අමුතු මගුලක් තෝර ගනින්

ඒ වගේ මොකක් හරි සීන් එකක් තෝරගෙන.. අර කලින් හොයාගත්ත කුණුහරප වචන දාහන්

“අඳුරේ පව් කරන දනා එළියෙ රවන ළඳුනේ??”

පිස්සුද යකෝ… එහෙම හරි යන්නෙ නෑ. කෝ කුණුහරප? උඹට ඕන රචකයෙක් වෙන්නද ‘රැඩිකල්’ රචකයෙක් වෙන්නද? උදාහරණයකට මෙහෙම ගනින්

“නාඳුනන ලිඟුවක්

ඇගේ ආත්මය

පොඩි කර

කීතු කීතු වලට 

ඉරා කොටා 

හප කර

බාගෙට අළු වුන 

සිගරට් දුමක් මැද

කර වෙන්න 

අත ඇර

ගිහින්

ඇයයි

ඇගේ යෝනියයි

තවම තනියෙම

අඳුරු කුටිය තුළ

ඇගේ තනියට

කවුළුවෙන් එන

සිසිල පමණයි

බිත්තියේ යන

මකුළුවා පමණයි

ඔව් මම

වේස ගෑණි

ඒත්

පුරුෂ ලිඟු වලින්

අඳුරේදී තලා දැමූ

මගේ පිවිතුරු බව

එළිය වැටුන පසු 

සොයනු එපා

අඳුරේදී ඇති ලිඟු

එළියේදී නැතිවන

කාලකණ්ණි

පොන්නයිනේ”

ඔය තියෙන්නෙ එක උදාහරණයක්.. බලහන් යොදාගෙන තියෙන වචන.. ඒ වචන පුළුවන් තරම් රිපීට් කරන්න ඕන

ලිඟුවක්, ආත්මය, යෝනිය, සිගරට්, අඳුර, වේස ගෑණි.. තේරෙනවනෙ මම කියන එක.

තව එකක්.. උඹ කෝම හරි ලියන කවිය (වගේ එක). ඉවර වුනාම.. කියවන එකා කියවලා ඉවර වුනයින් පස්සෙ.. ඒ කියෝපු එකාට තේරෙන්නෙ නැත්නම් ඒ කවියෙන් (වගේ එකෙන්) උඹ මොකක්ද කියන්න උත්සාහ කලේ කියල.. වැඩේ හරි..

ඒ කිව්වෙ හරකො.. කියවන එකාට මේ ලියල තියෙන්නෙ මොන මලදානයක්ද කියල තේරෙන්නෙ නැත්නම් වැඩේ හරි.

සුපිරි රැඩිකල් කවියෙක් උඹ !

කරල බලහන්.. අත්දුටුවයි ප්‍රත්‍යක්ෂයි.. ජය !

මෙන්න මේ වගේ අඩනිරුවත් ෆොටෝ එකකුත් දැම්ම නම් ටොප්

බඩුව

“මචන් අපේ අමිලයා ශානිකා එක්ක යාලුවෙලා. ඕකි කොල්ලො දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක යාලු වෙලා අතින් අත ගිය එකියක්. ඕකි කඩාගෙන ඉන්නෙ ශුවර්. අමිලයට පිස්සුද බන් ඔය වගෙ බඩුවක් එක්ක යාලු වෙන්න?”

කාලයකට කලින් ඇහිච්ච කතාවක්.

බඩුව, වේසි, ගණිකාව.. මේ වචන පාවිච්චි කරල නැති කෙනෙක් මේ සටහන කියවන අය අතර නැහැයි කියල ඔට්ටුවක් උනත් අල්ලන්න බැරි කමක් නැහැ.

ලේ, ඇට, මස්, නහර වගේම සතුට, කඳුළ, දුක, බලාපොරොත්තු වලින් නිර්මාණය වුන මනුස්සයෙක්ට බඩුව වගේ වචනයකින් ආමන්ත්‍රණය කරද්දිම ඒ මනුස්සයාව අමානුෂීකකරණයට (dehumanize) ලක් වනවා. ඒ වගේ වචනයකින් ප්‍රකාශ කෙරෙන්නේ මනුෂ්‍යයෙකු ගැන හැඟීමක් වෙනුවට මෙවලමක් ගැන හැඟීමක්.

සමාජයෙන්ම නිර්ණය කරන මේ ‘හොඳ කෙල්ල’ කියන චරිතයෙන් ‘බඩුව’ වෙනස් වෙන්නේ කොහොමද කියන එක හිතල බලන්න වටින කාරණයක්.

ගැහැණියකගේ ගෞරවය සහ අවමානය තීරණය කෙරෙන ඔය අන්ත දෙක වෙන් කෙරෙන්නේ කොහොමද කියන එකට තියෙන්නේ සංකීර්ණ පැහැදිළි කිරීමක් නෙමේ.

ස්ත්‍රියගේ භූමිකාව විදියට සමාජය විසින් නිර්ණය කරන රාමුවට මෙපිටින් සිටින ගැහැණුන් හොඳ ගැහැණුන් වෙද්දි ඒ රාමුවට එපිටින් සිටින ගැහැණුන් නිතැතින්ම බඩු බවට පත් වෙනවා

අපේ සමාජයෙන් පිළිගන්නා හොඳ කෙල්ල කියල හඳුන්වන චරිතය මොනවගේ කෙනෙක්ද?

අපේ සමාජය හොඳ කෙල්ලෙක් විදියට හඳුන්වන්නේ හිමීට කතා කරන, අතින් කටවහගෙන හිනාවෙන, කකුළ් දෙක ලං කරල ඉඳගන්න, පොත් ටික පපුවට තුරුළු කරන් බිම බලාගෙන ඇවිදින, අත් දෙක බැඳගෙන රිටක් කෙළින් හිටෝලා වගේ බස් හෝල්ට් එකේ හිටගෙන ඉන්න, කොල්ලෙක්ගෙ උදව්වක් නැතුව මල් පෝච්චියක්වත් තනියෙම උස්ස ගන්න බැරි, උඹ බං කියන්නෙත් කුණුහරපයි කියලා හිතාගෙන ඉන්න, ‘පුක’ කිව්වත් අයියෝ ඌයි ගාන, විහිලුවක් කලාම කටවහගෙන චූ බරේ වගේ දෙපැත්තට ඇඹරි ඇඹරි බයිට් වෙන, එකට එක කියන්නෙ නැති, හයියෙන් කතා කරන්නෙ නැති, හයියෙන් හිනා වෙන්නෙ නැති, වයස 18 පැන්නයින් පස්සෙත් හැම දේටම තාත්තගෙයි කොල්ලගෙයි මිනිහගෙයි අවසර ඉල්ලන, තමාට ඕන දේ කරන්න කලින් ‘අරයා මොනවා කියයිද, මෙයා මොනවා හිතයිද, ගමේ අය මොනවා නොකියයිද’ කිය කිය කල්පනා කරන, ජීවිතේට පුරුෂ ලිංගයක් අල්ලලා තියා දැකලවත් නැති, කොල්ලෝ එක්ක යාලුවෙලා රවුම් ගහන්නෙ නැති, රූම් යන්නෙ නැති, බයික් පදින්නේ නැති, රෑ පාටි වලට යන්නේ නැති, ටැටූ ගහල නැති, බියර් අරක්කු සිගරට් බොනව තියා ඒවයේ ග‍ඳවත් ඉවසන්න බැරි, කොටට අඳින්නේ නැති, වැඩිය කොල්ලෝ ආශ්‍රය කරන්නෙ නැති, යාලුවෝ එක්ක ට්‍රිප් යන්නේ නැති, හවස හයෙන් පස්සෙ ගෙදරින් එළියට බහින්නේ නැති..අර සමාජයෙන් දුන්න ‘කෙල්ල’ ගේ චරිතය රඟපාන හිරේ වැටිච්චි “ගැහැණු” මනුස්සයෙක්ට..

අන්න එහෙම කෙනෙක්ට තමයි අපේ සමාජයේ පිරිමියා ‘හොඳ කෙල්ලෙක්’ කියන ගෞරව නාමය පිරිනමන්නෙ.

පිරිමියාගේ ඔලුවේ ජීවත් වෙන ඒ ෆැන්ටසික ගැහැණිය කියන භූමිකාවට පයින් ගහපු ගමන් ගෑණියෙක්ගේ හොඳ නමට කෙළ වෙලා යනව. මොකද පිරිමින්ට අනුව ගැහැණියකට අයිතියක් නෑ තමාගේ ඔලුවේ තියෙන ඒ ෆැන්ටසිය කුඩු කරන්න. ඒ ගැහැණිත තමාගේ ජීවිතේ නැති කෙනෙක් වුනත්.

ඒත් ඇත්තටම බඩුවක් වෙලා පාවිච්චියට ලක් වෙලා තියෙන්නේ කවුද කියන එකත් හිතල බලන්න වටින කාරණයක්

තමන්ව වෙන පුද්ගලයෙක්ට පාවිච්චි කරන්න දෙන ගැහැණියක්? විවාහයට පෙර තමාගේ කන්‍යාභාවය අහිමි කරගත්ත ගැහැණියක්? තමාගේ පියාට, සැමියාට අවනත නැති ගැහැණියක්? විවාහ නොවී වෙනත් පිරිමියෙක් එක්ක එකට ජීවත් වෙන ගැහැණියක්? මුදල් වලට තමාගේ ශරීරය, වටිනාකම, ආත්මගරුත්වය විකුණන ගැහැණියක්?

දිගින් දිගටම හිතාගෙන යද්දි තේරෙනව මේක මහා අවුලක් ජාලයක් බව.

ඇත්තටම පිරිමියා ඉස්සරහා පාවිච්චි වෙන්නෙ කවුද?

තමා කැමති පිරිමියෙක් එක්ක තමා කැමති විදියට යහන්ගතවන ගැහැණියක්ද , තමාගෙ පියා තෝරලා දෙන තමා අකමැති පිරිමියෙක් එක්ක නිදාගන්න ගැහැණියද? ජීවිතේ එක එක කාලයන්ගේ පියා/සැමියා වේශයෙන් එන පිරිමි අනසක ඉදිරියේ යටත් වෙලා ඒ අයට ඕන විදියට පාවිච්චි වෙන ගැහැණියද බඩුව, එහෙම නැත්නම් තමාගේ ජීවිතයේ වටිනාකම තේරුම් අරගෙන තමාගේ තීරණ ස්වාධීනව ගන්නා ගැහැණියද?

මුදලට තමාගේ ගැණුම්කරුවා ඉස්සරහා තමාගේ ශරීරය පාවිච්චියට ලක් කරන්න ඉඩ දෙන කාන්තාව වේසියක් වෙලා, මාසෙ අන්තිමට හම්බෙන පඩියක් වෙනුවෙන් මාසය පුරා අසීමිත විදියට පාවිච්චි වෙන, ආත්මගරුත්වය බලලට දාලා නිවාඩුවක් ගන්න පවා තම ආයතනයේ ප්‍රධානියා ඉදිරියේ නැමෙන, ප්‍රමෝෂන් එකේ ඉඳලා සියලුම දේට ඔහුට *ක දෙන මිනිසුන් පාවිච්චියට ලක් වෙන බඩු නොවන්නේ කොහොමද?

ඔය බඩුව, වේසිය කියන වචන කිසිම තේරුමක් නැති හිස් වචන වෙන්නේ ඒ නිසයි.

ඔය වචනය අස්සෙම තියෙන්නේ සමාජය විසින් කාන්තාව පාලනය කරන්නට දාපු නාස් ලණුවක්

නමුත් නියම පෞරෂයක් තියෙන පුද්ගලයෙක්ට අනෙකාට අපහාස කිරීම තුළින් ඒ කෙනාව පාලනය කරන්න තටඹන්න අවශ්‍ය වෙන්නේ නෑ. හේතුව, කෙනෙක්ගේ නිදහස ඉදිරියේ ඒ පුද්ගලයාගේ පෞරෂයට හානියක් නොවන නිසා

මේ විදියට හිතන ගොඩක් පිරිමි හිතන්නෙ තමාගෙ අණසකට අවනත නොවන ගැහැණියක් කියන්නේ තමාගේ පිරිමිකමට අභියෝගයක් කියල. ඒ නිසයි මොන ක්‍රමයකින් හරි ස්වාධීන, නිදහස් ගෑණුන්ව මෙල්ල කරන්න හදන්නෙ

ඒ අතින් කාන්තාවකට බඩුව, වේසිය කියල කියන්නේ කිසිම පෞරෂයක් නැති නපුංසකයො. ස්වාධීන කාන්තාවක් ඉදිරියේ බිඳ වැටෙන පෞරෂයක් තියෙන කෙනෙක්ගේ මහා ලොකු පිරිමිකම මොකක්ද?

මේ ගැන වත්පොතේ මිතුරියක් කියල තිබ්බා ලස්සන කතාවක්

“අපේ සමාජයෙ පිරිමියාට කිසිම ලැජ්ජාවක් නැතුව කාන්තාවකට බඩුව, වේසිය කියන්න පුළුවන්. ඒත් ෆාමසියකට ගිහින් කොන්ඩම් එකක් ඉල්ලන්නේ සෑහෙන අමාරුවෙන් ලැජ්ජාවෙන්”

බඩුව, වේසිය කියල අපේ සමාජයේ බහුලව භාවිතා කෙරෙන මේ වචන දෙකේ පුරුෂ ලිංගික පද මොනවද? එහෙම ඒවා තියෙනව නම් ඒවා එච්චර භාවිතා වෙන්නෙ නැත්තේ ඇයි කියන එක පොඩ්ඩක් හිතල බලන්න වටිනවා.

කොහොමත් පිරිමියෙක් නම් කිසිම ගෑණියෙක්ට,

ඔව්.. කිසිම ගෑණියෙක්ට

බඩුවක්.. වේසියෙක්

කියලා අගෞරව කරන්නේ නැහැ

එහෙම කරනවා නම් ඒ කරන කෙනා

පිරිමියෙක් නෙමේ

පෞරෂයක් නැති නපුංසකයෙක්

එච්චරයි !

සවනි මගේ මං සවනිගෙ

ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ මෝඩ වැඩ නොකරපු කවුරු හරි ඉන්නවද?

ඉස්කෝලේ යන කාලේ තමා අතින් වෙච්චි වැරැද්දක්, කරපු ගොං කමක් අල්ලගෙන මුලු පන්තියම.. මුළු සෙක්ෂන් එකම.. මුළු ඉස්කෝලෙම මාස ගාණක්, අවුරුදු ගාණක්, මුලු පාසල් කාලයෙදීම තමාට නමක් දාලා බයිට් කලා නම්.. කාඩ් එකක් වැදුන නම්.. අන්තිමට තමාව අනිත් අය හඳුනාගන්නා අනන්‍යතාවය විදියට කාඩ් එක පාසල් ජීවිතය පුරාම භාවිත වුනා නම්..

පොඩි කාලේ මුළු ඉස්කෝලෙම ඉස්සරහා වේදිකාව උඩදි තමාව කකුල පැටලිලා වැටුන එක..පහ-හය වසරේදී පන්තියේදී චූ ගිය එක.. එහා පන්තියේ කොල්ලෙක් එක්ක ගේම ඉල්ලලා අන්තිමට කෙල්ලො ඉස්සරහ අම්බානට ගුටි කාපු එක..

තමා අතින් වෙච්චි ඒ වැරැද්ද.. තමා කල ඒ ගොං කම.. හැමෝගෙම බයිට් එක වුනා නම්.. ඒ කාලෙ තිබ්බ තමාගේ ඒ පුංචි මානසිකත්වයට ඒක කොහොම බලපායිද? තමාගේ චරිතය ගොඬනැඟෙන්න හැමෝගෙන්ම චාටර් වෙන එක, බයිට් වෙන එක, තමාට වඩා ලොකු පන්ති වල අයියලා ගෙන් බුලි වෙන එක.. කොහොම බලපායිද?

අපි හැමෝටම වගේම මේ ලියන මටත් තිබ්බා එහෙම අතීතයක්..

මං ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ/ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙච්චි මුල් ටිකෙ කරපු වැඩ.. සමහර ඒව කොච්චර පිස්සු වැඩ වුනත් සුන්දර මතකයන්.. ඒවගේම තමා සමහර ඒවා මතක් වෙද්දිත් ලැජ්ජයි..

කාලෙන් කාලෙට මටත් තිබ්බා එක එක අමාරු.. හැම කොල්ලෙක්ට වගේම. කාලයක් Backstreet Boys  බෝයිස් පිස්සුවක්.. ඒ කාලෙ කලේ ටීවී එකේ රිමෝර්ට් එක මයික් එක වගේ තියාගෙන අරුන්ගේ සින්දුවක් දාලා කණ්ණාඩිය ඉස්සරහට ගිහින් උන්ගෙ සින්දු වලට කටහොලව හොලව නටන එක.. ඒ අටේ පන්තියෙදි විතර.. ඊට පස්සෙ මයිකල් ජැක්සන් පිස්සුව.. ජැක්සන්ගෙ මූන් වෝක් එක,සයිඩ් ග්ලයිඩ් එක.. පුරුදු වුනා පුක ඉරාගෙන.. ඊටත් පස්සෙ ක්‍රිකට් පිස්සුව..

තවත් කාලයක් තිබ්බා අමුතුම පිස්සුවක් හැදුන.. ඒ අවුරුදු 18-19 විතර වෙද්දි. නාහෙට අහන්නෙ නැති වයස.. මට මතකයි ඒ කාලෙ මම එළියට බහින්නෙ ඩෙනිම ගහල, තද රතු පාට ටීෂර්ට් එක ඇඳලා යට කරල, කිලෝ දෙකක් විතර බර බෙල්ට් එකක් දාලා, කොණ්ඩේ ස්පයික් කරලා.. (දැන් වගේ නෙමේ, එකින් එක ස්පයික් කරන්නෙ.. පැය කාලක් විතර යනව කොණ්ඩෙ හදන්නම).. අතේ ඇඟිලි හය හතකට මුදු දාලා..

මට මතක් වෙනවා මුලින්ම මගෙ හිත ගිය කෙල්ලට මං ලියල දුන්න ලියුම.. පෙර කරපු පිනක් නිසාද මංද කෙල්ල බෑ කියල ලියුම ගත්තෙ නෑ.. ඒ ලියුම කියෙව්ව නම්.. ඒ තරම්ම බොළඳයි.. අද වෙනකල් ඒ ලියුමෙ තිබ්බ දේවල් දන්නෙ මම විතරයි..

ඇයි දැන් මම මේ ඔක්කොම කියන්නෙ? කියන්නෙ මේනිසයි.. මේ හැමෝම.. දැන් බුකියෙ ඉන්න අවුරුදු 20-40 වයස් සීමාවේ ඔක්කොටමල්ලා ඔය වගේ ගොං වැඩ කරල ඇති.. හැමෝගෙන්ම තමන් හංගන් ඉන්න.. එහෙම නැත්තන් ළඟම යාලුවො දෙතුන් දෙනෙක් විතර දන්න… සමහර රහස් කාටවත් කියන්න එපා කියල යාලුවන්ට නොවැඳ වැඳපු අවස්ථා එහෙම ඇති.. අපි හැමෝටම

ඒත්, වාසනාවට හරි අවාසනාවට හරි.. ඒ කාලෙ අපිට තිබ්බෙ නෑ කැමරා ෆෝන්.. ස්මාර්ට් ෆෝන්.. අයි පෑඩ්.. ලැපක් කියල එකක් දැකලවත් තිබ්බෙ නෑ මයෙ හිතේ..

පොඩ්ඩක් හිතන්න.. අපිට ඒ කාලෙ.. කැමර ෆෝන් එකක් තිබිලා අපි ඔය කරපු ගොං වැඩ.. දැන් අපි හැමෝගෙන්ම හංගගෙන රහස් විදියට රකින ඒ පිස්සු වැඩ.. අපේම යාලුවෙක් අතින් හරි.. අපේම අතින් හරි රෙකෝර්ඩ් වෙලා තිබ්බ නම්… ඉන්ටර්නෙට් එකේ වයිරල් ගියා නම්..

තත්පරයක් අරගෙන හිතන්න..

මං මේ දවස් වල දකිනවා පොඩි උන්.. කැප් දාගෙන.. මාල දාගෙන (ඒව මාල නෙමේ, දම්වැල්).. රැප් කරනවා.. ලොකු උන් වෙන්න හදනවා.. කෙල්ලන්ට ලව් කරනවා… ස්ටේටස් දානවා..

ඒව දකිද්දි මට මතක් වෙන්නේ මටත් එහෙම කාලයක් තිබ්බ කියල .. මටත් තිබ්බ නම් කැමරා ෆෝන් එකක්… කොණ්ඩේ ස්පයික් කරගෙන පිස්සු කෙලපු මම මගෙ ෆොටෝ එකක් අරගෙන ෆේස් බුක් නොදා ඉඳියිද? මම පිස්සුවෙන් වගේ ලව් කරපු කෙල්ල (අර මට තුන් පාරක්ම බෑ කියපු කෙල්ල.. ඒකි තමා) ගැන කියල ෆේස් බුක් එකේ බොළඳ ස්ටේටස් නොදා ඉඳියිද? ඒකි බෑ කියපු වෙලේ අඬන ස්ටේටස් එකක් නොදා ඉඳියිද මගෙම අඬන මූණ තියෙන ෆොටෝවක් එක්ක…? කවුද දන්නේ? ඒ කාලෙ කල ගොංකම් හැටියට.. එහෙම නැත්නම්..අර කෙල්ලට ලියපු ලියුම කොහෙන් හරි ලීක් වෙලා යාලුවෙක් ඒක ෆොටෝ ගහල ෆේස් බුක් දැම්ම නම්..ඊට හොඳයි වහ කාල මැරෙන එක..

හැමෝටම ඔය වගේ අත්දැකීම් ඇති.. දැන් ආයෙම එන්න වර්තමානයට.. දැන් ඉන්න පොඩින් උනුත් අපි වගේම තමා.. ගොං වැඩ කරනවා.. ලොකු උන් වෙන්න හදනවා.. පොරවල් වෙන්න හදනවා.. උන් හිතන් ඉන්නෙ ලෝකෙට ලොක්කො උන් කියල.. ඉක්මනට කොල්ලෙක් වෙන්න/පොරක් වෙන්න/තදයෙක් වෙන්න පුදුම පුකේ අමාරුවක් තියෙන්නෙ. ඉතින් උන් එහෙම වෙන්නය කියල තියන දේවල් කරනවා..

වැඩිහිටියො වෙලා ඉන්න අපි දැන් මොකක්ද කරන්නෙ?.. අර ඉස්කෝලෙ ඒලෙවල් උන් පොඩි එකෙක් කරපු ගොං වැඩක් අල්ලගෙන.. ඌව ඉන්ටර්වල් එකේදි අල්ලගෙන බයිට් කරන සෙට් එකක් වගේ සයිබරය පුරා පොඩි උන්ව බයිට් කරනව..

ඒකෙන් පොඩි එකාට වෙන බලපෑම.. ඌට ඉස්කෝලෙදි, පන්තියෙදි, ටියුෂන් ක්ලාස් එකේදි වදින කාර්ඩ්, ඇති වෙන ලැජ්ජාව.. ඒ අහිංසක පොඩි එකා සයිබරයෙදි බයිට් වෙන හැටි.. සැබෑ ජීවිතේදි බුලි වෙන හැටි.. අපිට සත පහකට වැඩක් නෑ..

අපිට ඕන එක දෙයයි.. අපේ ආතල් එක..

කමක් නෑ මචන්.. උඹලා උඹලගෙ ආතල් එක ගනිල්ලා.

ඒත් එකක් මතක තියා ගනින්, උඹලටත් ඔහොම කාලයක් තිබ්බ. උඹලත් පිස්සු කෙළිය.. ගොංකම් කලා.. ඒත් එකම දේ.. දැන් කාලෙ පොඩි උන්ට වගේ උඹලගෙ අතේ කැමරා ෆෝන් තිබ්බෙ නෑ

එහෙම තිබ්බ නම් සමහර විට.. දැන් උඹල පොඩි උන් බයිට් කරනව වගේ..සමාජයක් ඉදිරියේ, උඹල බයිට් උනා නම්.. අද උඹල වෙනස්ම විදියේ මිනිස්සු වෙලා නතරවෙන්න තිබ්බා. ඒ කටුක අත්දැකීමත් එක්ක..

උඹලට ලෝකෙ තියෙන හැම දේම නරකයි.. ඒත් උඹලට ආතල් එකක් හම්බෙනව නම්.. ඕන බලු වැඩක් හොඳයි උඹලට..

පොඩ්ඩක් තමාගෙ අතීතයට ගිහින්, දැන් උඹල බයිට් කරන අහිංසක පොඩි එවුන්ගේ ඇහෙන් ලෝකය දිහා බලහන්..

එතනදි සමහර විට, උඹලට උඹලවම හම්බවෙයි !

SMS ජනාධිපතිවරු එපා

ස්ථානය – පොලීසිය

දිනය – මීට මාස කිහිපයකට පෙර

වෙලාව –  දහවල් 1:30 ට පමණ

—–

පොලිස් නිලධාරි මහතා – තමුන් දන්නවද තමුන්ට අද මෙතනට එන්න කියල තියෙන්නෙ ඇයි කියල?

තරුණයා –  ඔව්..

පොලිස් නිලධාරි මහතා – දන්නව නම් කියන්න බලන්න

තරුණයා – මම මෙයාට කෝල් කරලා බැන්නේ නෑ.. මම මෙයාට කිව්වෙ..

මැදිවියේ පසුවන ගැහැණිය – මොකද බැන්නෙ නැත්තෙ? ඔයා මට තර්ජනය කලා. මම නොකරපු වැරැද්දකට

තරුණයා – තර්ජනය කලා මම??

ගැහැණිය – කලා තමා.. ඇයි කිව්වේ.. ඔයා ගැන එක එක දේවල් තැන් තැන් වල කියල ආයෙ අහුවෙන්න එපා කියල. මම ඔයා ගැන තැන් තැන් වල කියන්න යන්නෙ නෑ. ඔයයි මගෙ දුවගෙ පස්සෙන් යාලු වෙන්න ඇවිල්ලා ඒ කෙල්ල බෑ කිව්ව නිසා එයා ගැන තැන් තැන් වල නරක කතා කිය කිය යන්නෙ..මම කැමති නෑ මගෙ දරුවගෙ වයසෙ ළමයින්ගෙන් කතා අහන්න.. මම ඉල්ලන්නෙ එක දෙයයි.. ඔයා ආයෙ මට කෝල් කරන්න එපා. එච්චරයි. මට ඔයා එක්ක කතාවක් නෑ..

තරුණයා – ඔයා මම තර්ජනය කලා කියල බොරු කිය..

පොලිස් නිලධාරි මහතා – මේ.. මේ… නවත්තන්න දෙන්නම කතාව..

…නිහඬතාවය…

පොලිස් නිලධාරි මහතා – දැන් තමුන් පිළිගන්නවද තමුන් මෙයාට කෝල් කලා කියල?

තරුණයා – නෑ මං කිව්වෙ..

පොලිස් නිලධාරි මහතා – අහන දේට උත්තර දෙනවා.. තමුන් පිළිගන්නවද තමුන් මෙයාට කෝල් කලා කියල? කෝල් කලාද නැද්ද?

තරුණයා – ඔව්. පිළිගන්නවා. කෝල් කලා

පොලිස් නිලධාරි මහතා – තමුන් දන්නවද එයා කැමති නැහැ කියල ඔයා කෝල් කරනවට..

තරුණයා – ඔව්..

පොලිස් නිලධාරි මහතා – එහෙනම් ඔය අනන් මනන් කතා වැඩක් නෑ. කතාව මෙච්චරයි. කිසිම කෙනෙක්ට කිසිම අයිතියක් නෑ කාටවත් බලෙන් කෝල් කරන්න. මෙයා කැමති නෑනෙ ඔයා කෝල් කරනවට.. එනිසා අද ඉඳල ඔයාට බෑ මෙයාට කෝල් කරන්න.. කරදර කරන්න නෙමේ.. ආදරේටවත් කෝල් කරන්න බෑ. මට ඉන්නවා ඕන තරම් යාලුවෝ.. නෑදෑයෝ.. ඒ අයගෙන් කෙනෙක් කැමති නැත්නම් මම කෝල් කරනවට මටවත් බෑ බලෙන් ආදරේටවත් කෝල් කරන්න. කතාව එච්චරයි. පැහැදිළිද?

…නිහඬතාවය…

පොලිස් නිලධාරි මහතා –  පැහැදිළිද?

තරුණයා – ඔව්.. පැහැදිළියි..

පොලිස් නිලධාරි මහතා – ආයෙ මෙහෙම දෙයක් වුනොත් ඊළඟට බලමු මොකද වෙන්නෙ කියල.. මෙතන අත්සන් කරනව දැන්..

—–

මේ මා විසින් ගොතන ලද මනක්කල්පිත කතාවකි. කතාවේ පණිවිඩිය නම් කිසිම පුද්ගලයෙක්ට තවත් කෙනෙකුට බලෙන් දුරකථන පණිවිඩ යැවීමට හෝ කෙටි පණිවිඩ යැවීමට අයිතියක් නොමැති බවය. දුරකථනයක් යනු පුද්ගලික උපාංගයකි. එය සමාජයේ/ලෝකයේ සැමටම රිංගීමට ඇති බස්රථයක් මෙන් නොවේ.

ඉහත කාරණය නීතියට වැටහුනද, අප රටේ පුරවැසියන්ට වැටහුනද අපේ පළවන පුරවැසියාට වැටහෙන්නේ නැති බව පෙනෙන කාරණයකි. මීට කලින් සිටි නායකයා විසින් මෙම ක්‍රියාවම සිදුකරනු ලැබූ අතර සමාජජාලා හරහා මෙන්ම පුරවැසියන් තුළද ඇතිවූ විරුද්ධත්වය නව පාලකයාටද රහසක් වීමට ඉඩක් නැත.

මෙය සිතා මතාම ජනතාවගෙන් යම් කොටසකගේ හොඳ හිත දිනා ගැනීමට තවත් කොටසකගේ පුද්ගලික අයිතීන් උල්ලංඝනය කිරීමකි. රටේ ජනතාවගේ මූලික අයිතීන්ටවත් ගරු නොකරන, මා විසින් ගොතන ලද කථාවේ තරුණයාට නොදෙවෙනි නායකයෙක්ගෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීත්වය සහ නූතනත්වය අගයන ජනතාවකට ඵලක් නැත.

මුළු රටකට මිලියන ගණින් යවනා කෙටි පණිවුඩ වලට ගෙවීම් සිදු කරනුලබනවාද, සිදු කරනවා නම් ඒ කරන්නේ කාගේ මුදලින්ද යන කාරණා ගැන තවමත් නිශ්චිතව නිගමනයකට එළඹීමට තරම් කරුණු අප ඉදිරියේ නැත.

කෙසේ වුවද, සමාජ ජාලා තුළින් හෝ හැකි වෙනයම් ආකාරයකින් මේ ක්‍රියාවට විරුද්ධත්වය පළකල යුතුය. පාලකයන් ජනතාවගේ පුද්ගලිකත්වයට ගරු නොකරන්නේ නම් ඒ අයිතීන් විරුද්ධත්වය ප්‍රකාශ කොට හෝ ඒ අයිතීන් දිනා ගැනීම හැර කරන්නට දෙයක් නොමැත.

උඹ සිංහල අවුරුද්ද සමරනව නේද?

සූර්‍යා මීන රාශියේ සිට මේෂ රාශියට පැමිණීම සමරන තවත් සිංහල සහ හින්දු අලුත් අවුරුද්දක්,

..තවත් දවසක්.

” සුභ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා මචන්. උඹ සිංහල අවුරුද්ද සමරනව නේද?”

මගේ මිත්‍රයෙක් මගෙන් අහනව

ඒ පැනයට ඔව් හෝ නෑ හෝ කියා සරල පිළිතුරක් තිබුනා නම්..

මගේ මිතුරා මගෙන් “උඹ සිංහල අවුරුද්ද සමරන්නේ කැමැත්තෙන්ද?” කියල ඇහැව්ව නම් සරල උත්තරයක් දෙන්න තිබ්බා.

සිංහල අවුරුදු සමය ! ජනවාරි පළමුදා නව අවුරුදු උදාව.. ! උපන්දිනය …..!

අලුත් දවසක් උදා වෙලා, තවත් දවසක් ගෙවී ගිහින්.. අවුරුද්දක් උදා වෙලා.. තවත් අවුරුද්දක් ගෙවී ගිහින්.

හැමෝම තම තමන්ගේ එදිනෙදා වැඩකටයුතු නවත්තලා, තමාගේ රාජකාරී කටයුතු නවත්තලා සමරන්න සූදානම,

කාලය ගත වීම..!

මේ සැමරීම් තුළ ආගමික හෝ සංස්කෘතික වටිනාකමක් තියෙනව කියල කියවෙනව. එකඟයි. ඒ ගැන විවාදයක් නැහැ.නමුත්, මේ සියල්ලෙන් එළියට ඇවිත් පිටස්තරයෙක් විදියට මේ නාඩගම දිහා බැලුවොත් මොන විදියට පෙනෙයිද?

සමරන එක සාධාරණයි, කාලය ගත වීම නෙමේ. කෙනෙක්ගේ ජීවිතයක මොකක් හරි අරමුණක් ලඟා කර ගන්න එක, කෙනෙක් යම් ඉලක්කයක් ජයගන්න එක, රටක් විදියට යම් ජයග්‍රහණයක් ලබන එක.

මේ සැමරුම් අපේ සංස්කෘතියට විතරක් ආවේණික නැහැ. නමුත් මඳකට නැවතිල හිතල බලමු.

මිනිසුන් පොදියක් එකතු වෙලා කිසිම සාධාරණ හේතුවක් නැතුව සමරනවා, සතුටු වෙනවා. පිටස්තරයෙකු විදිහට මේවගේ සැමරීම් බලාගෙන ඉන්නකොට පේන්නේ සමරන්න දෙයක් නැති ජීවිත ගෙවන මිනිස්සු සතුටු වෙන්න නිසාම බොරුවට හේතු හදා ගැනීමක් වගේ.

තමාගේ දරුවන්, දෙමාපියන්, මිතුරන් එක්ක එකට කාලය ගත කරන්න බැරි මිනිස්සු ඔවුනොවුන් හා එකතුවන්නට ව්‍යාජ හේතු හදාගෙන වගේ. අපේ ප්‍රියයන් හමුවෙන්න, ඔවුන් සමඟ එකට හිඳ කා බී හිනැහෙන්න අපට අවුරුද්දේ එක දවසක් එනකම් බලන් ඉන්න වෙලා නම් ඒකෙන් කියවෙන්නේ අපේ ජීවිත වල හිස් බව නොවේද? අප අපේම ජීවිත වල අතරමං වෙලා බව නොවේද?

අපි ජීවත් වීම පහසු කරගන්න කියල ලඟා කරගන්න හදන ඒ ඉලක්ක වලට, ලබා ගන්න හදන ඒ දේවල් වලට අපේ මුලු ජීවිතම කැප කරලා. අපිට අපේ ජීවිතේ විඳින්න නම් කිසිම තේරුමක් නැති සමාජය සම්මත කරගත්ත දිනයන් උදාවෙනකන් ඇඟිලි ගනින්න වෙලා.

අපි සතුටු වෙන්න කලින් දින නියම කරගන්න ඕනේ තත්වෙක ඉන්නේ, අපි ගමේ ඉන්න දෙමාපියන් බලන්න යන්න සමාජයේ සම්මත කරගත්ත දිනයක් එනකන් අවුරුද්දක් තිස්සේ බලන් ඉන්නවා, දුර පලාත් වල රැකියා වලට ගිය පියවරු තමාගේ දරුවන් බලන්න මේ දිනය උදාවෙනකන් ඇඟිලි ගැනගැන ඉන්නවා…

අපි අපේ ජීවිත වලම හිරකාරයෝ වෙලාද?

තවත් පැත්තකින්, සමාජය විසින් කලින් නියම කරන දිනයක සතුටු වෙන එක හරියට අනිවාර්‍යයෙන් කල යුතු වගකීමක් වගේ වෙලා. හැමෝම කරන නිසා කරන්න ඕන දෙයක් බවට පත් වෙලා.. දින නියම කරගෙන සතුටු වෙන එක !

ඒක නිකන් හරියට මිනිස්සුන්ට සතුටු වෙන්න ඕනෙ වෙලාවයි සතුටු නොවී තමාගේ අධික ලෙස කාර්‍ය බහුල වෙලා තියෙන ජීවිත වල හිරවෙලා ඉන්න ඕනෙ වෙලාවයි තුන්වන පාර්ශවයක් විසින් නියම කරල දීල වගේ.

නව වසරක උදාව, උපන්දිනය.. මේ සියල්ලම පොදි බැඳගෙන සමරන එකෙන් අඩු වැඩි වශයෙන් පෙන්වන්නේ හැඟීම් දැනීම් ඇති ජීවීන් වන අපි යාන්ත්‍රික සමාජ ක්‍රමයක කොටස් කාරයන් වෙලා තියෙන බවද?

තව මාස කීපයකින් එන මගේ උපන්දිනය මට මතක් වෙනවා

“මම මෙලොවට බිහි වෙච්චි කාලය අවුරුද්දකින් වැඩි වෙලා.. මම මේ ලෝකයේ ඉන්න තියෙන කාලය අවුරුද්දකින් අඩු වෙලා.. දැන් මම මේක සමරන්න ඕන. මම මේ ලෝකයට ඉපදිලා නිශ්චිත දවස් ගානක් ගිහින්.. දැන් මම ඒක ගැන සතුටු වෙලා සමරන්න ඕන.. එහෙමද?”

එහෙම සමරන එක සාමාන්‍යයයි. සමරන්නෙ නැති එක අසාමාන්‍යයි. එහෙමද?

කොටසක් තමාගේ සතුට කියන අත්දැකීම ගන්න මේවගේ දිනයන් එනකන් බලාගෙන ඉන්න අතරේම තවත් කොටසක් මේ දිනයන් සැමරිය යුතු නිසාම සමරන්න පෙළඹිලා. කොටින්ම අවුරුදු, නත්තල් වගේ අවස්ථා ලෝකෙට ණය වෙලා සමරන මිනිස්සු කීදෙනෙක් නම් ඉන්නවද?

‘අහවල් දවසේ, අහවල් වෙලාවේ, අහවල් විදිහට උඹ සතුටු වෙන්න ඕනේ.. ෆන් ගන්න ඕනේ..මේ දේ කරන්න ඕනේ’ කියලා කවුරු හරි කිව්ව පලියට, නියමයක් තිබ්බ පලියට එහෙම කරන්න අපි ප්‍රෝග්රෑම් කරනු ලැබූ රොබෝ වරුද, හැඟීම් දැනීම් තියෙන පණ ඇති මිනිසුන්ද?

අවංකව හිතද්දි අලුත් අවුරුදු සැමරුම්, උපන්දින සැමරුම් ගැන හිතෙන්නේ එහෙමයි.

ඒත් කෙනෙක් අවංක සිතින් අවංකව සුභ පැතුමක් එක් කලාම මම කියන මනුස්සයාගෙ හිතේ තියෙන මේ අවංක සිතිවිලි ටික මෙහෙමම කියල දාන එක නරුම වැඩක් ! ඒකෙ දෙකක් නැහැ..

මට මතක් වෙනව මගේ යාලුවගේ ප්‍රශ්නය

“සුභ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා මචන්. උඹ සිංහල අවුරුද්ද සමරනව නේද?”

හොඳ හිතින් දෙන හොඳ ප්‍රාර්ථනාවකට හොඳ හිතින් ප්‍රතිචාරයක් දෙන එක මනුස්සකමක්..

“ඔව් මචන්.. මම සිංහල අලුත් අවුරුද්ද සමරනවා”

මම ඔහුට කියනවා. එහෙනම්..මගේ මිතුරාට විතරක් නෙමේ..

සිංහල සහ හින්දු අලුත් අවුරුද්ද සමරන ඔක්කෝටම..

සුභ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා !

බුදුපිළිමේ බලේ

අපේ ගමේ පන්සලට පොඩ්ඩක් එහායින් පොරවල් සෙට් එකක් පටන් ගත්තා යාතිකා මධ්‍යස්තානයක්.

අර යොහෝවාද මොකක්ද කියන්නෙ. අන්න එහෙම කට්ටියක්. (දැන් මගෙන් අහන්න එපා ඇයි උන් ඔතනම ඕක පටන් ගත්තෙ කියල. වැස්සකටවත් පන්සලකට පල්ලියකට යන්නෙ නැති අහිංසකයෙක් වෙච්චි මට ඕවා කොහෙ තිබ්බත් එකයි)

දවසින් දවස ඕකට එකා දෙන්නා ගානේ සෙනඟ වැඩිවෙන්න ගත්තා ගමේ අයට නොදැනිම.

මාසයක් දෙකක් යද්දි පූජාවට, යාතිකා සීන් වලට එහෙම සහභාගිවෙන්න සෑහෙන පිරිසක් එක් රොක් වුනා එතැනට. 

පන්සලේ දායක සභාව ප්‍රමුඛ ගමේ ඈයොන්ට මේක බලන් ඉද්දි ඉතින් ඇහේ කටු අනින්නාවගේ

“ගමේ කවදාවත් සිද්ද වුන දේවල්ද මේ වෙන්නේ?”

කෝමෙන් කෝම හරි බෞද්ධ ඇත්තො ටික එකතු වෙලා මාර ගේමක් දුන්නා මේක වහලා දාන්න. හරි ගියේ නෑ.

ගහන්න තියෙන හැම ගැටේම ගහලා අන්තිමට හරිනොගිය පාර කට්ටිය එකතුවෙලා කරන්න තීරණය කලා නියම වැඩක්,

හරියටම යාතිකා මධ්‍යස්ථානයට අඩි විස්සක් විතර එහායින් වංගුවේ ඉන්දුවා වීදුරුකූඩුවකින් වට කරපු චූටි බුදු පිළිමයක් !

“ගේම නං ගේම”

මම අහලා තියෙනවා බල්ලෝ තමාගේ ඒරියා එක සලකුණු කරන්න ඒ ඒරියා එක වටේට චූ කරනව කියල. 

මේක ඒ සීන් ඒකේ හොඳම එක.

තොපි යාතිකා කලාට කමක් නෑ. ඒත් මතක තියා ගනියව් මේ ඒරියා එක තාම අපේ ..කියන මැසේජ් එකයි දෙන්නේ ඒ බුදු පිළිමයෙන්

බලන්න, බැතිමතුන්ගේ හිතේ ශ්‍රද්ධාව, මෛත්‍රිය, කරුණාව වඩවනවට අමතරව තව කොච්චර නම් දේවල් බුදු පිළිමයකට කරන්න පුළුවන්ද කියල..

බුදුපිළිමේ බලේ තමා බලේ..!

අනෝමා, නදීෂා සහ සනී ලියෝන්

අනෝමා ගැන නිහිංසා ලියල තිබ්බ සටහනක් කියවන්න ලැබුනා

සටහන අවසානයේ නිහිංසා ඉතුරු කරල තිබ්බෙ ප්‍රශ්නාර්ථයක්, නිගමනයක් වෙනුවට

නිගමනයක් වෙනුවට ප්‍රශ්නාර්ථයක් !

මම ඒකට කැමතියි.

මට හිතෙන්නේ මිනිස්සුන්ව කියවන්න උත්සාහ කරනවට වඩා මිනිස්සු සමාජයට ඇති කරන බලපෑම කියවන්න උත්සාහ කරන එක සාධාරණයි කියල.

මොකද, මනුස්ස ජීවිතයක් කියන දේ ඒ තරම්ම සංකීර්ණයි. ඒ සංකීර්ණත්වය ඉස්සරහා ඒ කියවීම අසාර්ථක වෙන්න තියෙන ඉඩකඩ වැඩියි.

අනෝමා කියන චරිතය කතාබහට ලක් වෙන්නේ මුහුණු පොත හරහා එළිබසින ඇයගේ අසාමාන්‍ය(?) ක්‍රියාකාරීත්වය හේතුවෙන්.

විටක ඇගේ අදහස් සටහන් ආකාරයෙන් ඉදිරිපත් කිරීම මඟිනුත් විටෙක ඇගේ අඩනිරුවත නිරාවරණය කිරීම මඟිනුත් ඇය සමාජයේ කතාබහක් ඇති කරනවා

සමහර විට අනෝමා කරන්න උත්සාහ කරන්නේ තමාගේ නිරුවත හරහා සමාජයට යම් විදියක අභියෝගයක් කරන්න වෙන්න ඇති.

“මරු වැඩේ තමයි කාය වර්ධනය පෙන්වන්න පිරිමි අයට පුළුවන් වුණාට අපිට බැහැ.ඇයි ? පිරිමි අයට under wear එක පිටින් මස් පිඬු ප්‍රදර්ශණය කරන්න පුළුවනි.ඒත් කාන්තාවන් එහෙම කරනකොට ඒක මට නම් වස කැතයි.පිරිමින්ව අපි අනුකරණය කරනවා වගේ.ඉතින් මම කැමරා ශිල්පියාට කිව්වා මේ විදිහට පින්තුරු ගනිමු කියලා.කාන්තාව අයෝමය වුණත් සෞන්දර්යාත්මක විය යුතුයි.”

තමාගේ ශරීරය මඟින් සමාජයට ඇය කරන්න උත්සාහ කරන අභියෝගය ගැන අනෝමා කියල තිබ්බේ එහෙම,

අනෝමා කරන්න උත්සාහ කරන මේ අභියෝගයම, මෑත කාලයේ කරපු අනෙක් චරිතය තමයි නදීෂා හේමමාලි.

“ගණිකා වෘතිය කියන්නෙත් වෘතියක්. අපි ඒකට ගරු කරන්න ඕන. ගණිකා වෘතිය නැත්නම් මේ රටේ සමහරුන්ට පිස්සු හැදිල”

නදීෂා කිව්ව ඒ කතාව අස්සෙ හැංගිලා තියෙනවා පුරුෂලිංගයකින් පාලනය වෙන සමාජයේ සුචරිතවාදී පිරිමින්ට අමු අමුවේ කෙරෙන අභියෝගයක්.

ස්ත්‍රියගේ අසම්මත හැසිරීම ඉස්සරහා සමාජයේ තියෙන වෙව්ලිල්ලට අභියෝග කරන එක අතින් අනෝමාට වඩා බලපෑමක් නදීෂා හේමමාලිගෙන් වෙනව කියල මම හිතනව.

ඒ අතින් මම නදීෂට ආසයි.

ඒත් ඒ ආසාවම මට අනෝමා ගැන ඇති වෙන්නෙ නැහැ. සමහර විට නිදීෂයි අනෝමයි දෙන්නා නිරූපනය කරන්නේ ගැහැණියකගේ ජීවිතයේ අවස්ථා දෙකක් නිසා වෙන්න ඇති.

නදීෂා තරුණයි, ලස්සනයි, කටකාරයි, සරාගියි, කාමුකයි. ඒ තුළින් නදීෂාට පුළුවන් සමාජය දෙදරවන්න.. එක හාදුවකින් !

නමුත් ඒක අනෝමට කරන්න පුළුවන් වුනාද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. මොකද කලින් කිව්ව නදීෂාගේ ඒ ලක්ෂණ එකක්වත් අනෝමා තුළ (දැන්?) නැහැ.

ගොඩක් අයට අනුව අනෝමා කියන්නේ කාට හරි කියලා තමා අඩනිරුවතින් ඉන්න හැටි කැමරා ෆෝන් එකකින් ෆොටෝ ගහලා ඉන්ටර්නෙට් එකේ දාන නාකි ගෑණියෙක් විතරයි. ඒනිසා වෙන්නැති නදීෂාට තියෙන කැමැත්ත මට අනෝමා ගැන නැත්තෙ.

මොනව වුනත් සුචරිතවාදී පින්වතුන්ගෙන් පිරුන සමාජයට නදීෂලා, අනෝමලා ඕන. මේ සමාජයේ නදීෂලා, අනෝමලා ඕන තරම් ඉන්නවා. නමුත් සමාජයට දරා ගන්න බැරි මේ අය එලියට එද්දි. සමාජය විසින් මේ අයට නියම කරල තියෙන සීමාව කඩාගෙන එළියට එද්දියි මිනිස්සු බලන්නෙ අඳුරේ සිටිය යුතු මේ අය එළියට ඇවිල්ලා මොකද කියල.

ඔය සුචරිතවාදීන් තනි වුනාම උන්ගේ ඇඟේ අමාරුව නැති කරන සනී ලියෝනි ලා ප්‍රසිද්ධ සමාජය ඉස්සරහා වේසියෝ විදියට හංවඩු ගැහෙන්නේ ඒනිසයි.

කිසිම සුචරිතවාදියෙක්ට නදීෂලව, අනෝමලව නැති කරන්න ඕන නැහැ. ඒගොල්ලන්ගේ සුචරිතවාදය රැකගන්න නදීෂල අනෝමල වගේ චරිත විතරක් නෙමේ සනී ලියෝන්, ජෙනා ජේමර්සන් වගේ ඊනියා නරක චරිත අවශ්‍යයි. මොකද ඔය සුචරිතවාදීන්ගේ සුචරිතවාදී බව රැඳෙන්නේ නදීෂලට, අනෝමලට, සනීලට සාපේක්ෂව. ඒ වගේ ගෑණුන්ව අඳුරේදී සිහින කුමරියන් කරගන්න ගමන් එළියේදී ප්‍රතික්ෂේප කිරීමත් උන්ගේ සුචරිතවාදී බවේ රංගනයේම කොටසක්. (නදීෂා, අනෝමාව සනී ලියෝන්ට සමාන කලා නෙමේ)

ආයෙත් අනෝමා ගැන කතාවට ආවොත්, අනෝමාට එයා කරන්න හදන මොකක් හරි දේ මේ විදියට නැතුව වෙන විදියකින් කරන්න තිබ්බා කියලත් හිතෙනව.

මොක වුනත් මම අනෝමාගේ හැසිරීම තුල දකින්නේ මොකක්දෝ නොගැලපීමක්.

මේ මගේ නිරීක්ෂණයක් මිසක විනිශ්චයක් නෙමේ. අනෝමාව විනිශ්චය කරන්න මම යන්නේ නෑ. මම අනෝමා ගැන මොනවද දන්නෙ. එයාගේ අරමුණු, එයාගේ මානසිකත්වය ගැන දන්නේ එයාමයි. සමහර විට එයාවත් දන්නෙ නැතුව ඇති.

එහෙම බලද්දි හිතෙනවා අපි දන්නවද අපේ අරමුණු, අපේ මානසිකත්වය ගැන කියල
අර සින්දුවකත් තියෙන්නෙ

“ගිනියම් ඉර….සඳ සිසිලස….
අතරේ හොයනව හොයනවා මේ.. අපි කවුරුද…”

සමහර විට අනෝමා එයා කවුද කියල තාම හොයනව ඇති.. අපි, අපි ගැන හොයනව වගේම

පව් අසරණයො

සමහර අය හිතන් ඉන්නවා

බුදුදහම කියන්නේ

තමා දකින දේ පාලනය කිරීමය කියල

නමුත් 

බුදුදහම කියන්නේ 

තමා දකින දේ

පාලනය කිරීම නොව

තමාගේ සිත පාලනය කරගන්න එකය

සිත දමනය කරගන්න එකය කියල

ඒගොල්ලන්ට තේරෙන්නෙ නැහැ

සිත පාලනය කරගන්නව වෙනුවට

ඒ ගොල්ලො කරන්න හදන්නෙ

ඇහැට පේන දේ 

පාලනය කරන එක

ඒක බුදුදහමේ ක්‍රමය නෙමේ

තලෙයිබාන් ක්‍රමය කියල

ඒගොල්ලො දන්නෙ නැහැ

හිතේ තියෙන වනචරකම

පාලනය කරගන්න බැරි නිසා

ඒගොල්ලො හදන්නේ

ඇහැ දකින දේ පාලනය කරන්න

ගෑණුන්ගෙ කකුල්

කලවා

බුරි

වහන්න දඟලනවා

තමාගෙ වනචරකමට

තමා තුළම තියෙන

බය නිසා

මේ වගේ අයගේ

සිල්වන්තකම

ගෑණු බුරියක් නිසා

කුඩු වෙලා යන

බිත්තරයක් වගේ

දුර්වලයි

බුදුන්ටත් වඩා බෞද්ධ

මේ අයගේ සිල්වන්තකමට

කෙළවෙලා යන්නේ

ගෑණු ශරීර නිසා

එනිසා 

නිවන්දකින්න නම්

හිත දමනය කරගන්න කලින්

ගෑණු තහනම් කරල 

ඉන්න ඕන

ඒකයි ඔවුන්ගෙ

තලෙයිබාන් බුද්ධාගම

ගෑණු කකුල් දැක්කම

ධාතු පහවෙන 

ඔවුන්ගේ අසරණකමට 

මක්කරන්නද

පව්

අසරණයො

මාලිංග

ලසිත් මාලිංග කියන්නේ වෘතිය මට්ටමේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙක්. සිංහලෙන්ම කියනව නම් රස්සාවට ක්‍රිකට් ගහන මනුස්සයෙක්. ඒ මනුස්සයා (ඇතුළු රස්සාවට ක්‍රිකට් ගහන මිනිස්සු හෙවත් ක්‍රිකට් කණ්ඩායම) තමාගේ රස්සාව තුළ සාර්ථක වෙද්දි අපි ඔහුට/ඔවුන්ට ආදරය කරන්න ගන්නවා. මොකද ඔවුන් අපේ රට නියෝජනය කරද්දි ඔවුන් ලබන ජයග්‍රහණ අපත් ලබන ජයග්‍රහණ නිසා. ඔවුන් ජයග්‍රහණ ලබද්දි අපේ රටට කීර්තියක් ලැබෙන නිසා.

ඇත්ත. ඒත් ඒ මොනව වුනත්, බොටම් ලයින් එක තමයි.. මේ කට්ටියම වෘතියක් විදියට ක්‍රීඩා කරන අය කියන එක. ඒක තමයි යථාර්තය. ඒ යථාර්තය අවුල් වගේ නම් ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ ඒ යථාර්තය තමාගේ ඔලු අස්සේ තේරුම් බේරුම් කරගන්න බැරි අයගෙ මිසක ක්‍රීඩකයන්ගේ නෙමේ, . (මතක ඇති මීට අවුරුදු කීපයකට කලින් තමන්ගේ වැටුප ගැන ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් මතු කල ආන්දෝලනය. හරියට අපේ දොස්තරලා, දුම්රිය සේවකයන් වගේ තමා ; ඇයි ක්‍රිකට් නොගැහැව්වා කියල ඒ මිනිස්සු කරන්නේ ජාතික සේවයක් නෙමෙයිද?)

අනිත් මිනිස්සු වගේම වෘතියක් කරන මේ ක්‍රීඩකයන් කරන්නේ සේවයක්ය, රට වෙනුවෙන් යුතුකමක්ය, අපි මෙච්චර කල් අව්වේ පිච්චි පිච්චි මැච් බලපු එකට කලගුණ සැලකිය යුතුය.. වගේ ලොවෙත් නැති සදාචාරවාදී ටෝක්ස් දාන අය හිටියට ඒ ටෝක්ස් දාන අයගෙයි මේ ක්‍රීඩකයන්ගෙයි වෙනසක් නැහැ. දෙගොල්ලොම.. දෙගොල්ලොම නෙමේ හැමෝම බලන්නේ තමාගේ වාසිය, තමා ගොඩයන්න.

මතකද මීට කලින් කතාවක් තිබ්බා කාර් එකක් දෙනවා නම් අරවින්ද ගහනවා කියල? සනත් ජයසූරිය සොසේජස් කෑවා, සංගක්කාර ඇන්ලීන් බිව්වා. ඔව්.. ඔක්කොම සල්ලි වලට.

මේ හැම ක්‍රීඩකයෙක්ම තමාට පුළුවන් උපරිම මුදල තමාට සෙල්ලම් කරන්න පුළුවන් කෙටි කාලයෙදි හොයා ගන්න අතරේ පුළු පුළුවන් විදියට මිනිස්සු ඉස්සරහා තමාගේ භූමිකාව ගානට රඟපෑවා.. ඔව්.. හරියට දේශපාලකයො වගේ.. කැමරාව ඉස්සරහ ලස්සනට කතා කරනවා. හිනා වෙනවා. අත වනනවා.. ඒ අස්සේ පුළුවන් උපරිම ගාන හම්බ කරනවා

මාලිංග කියන චරිතය වෙනස් වෙන්නෙ ඔතනදි. මාලිංග ප්‍රතික්ෂේප කරනවා ඔය මිනිස්සු සනසන භූමිකාව රඟපාන එක. මාලිංගට සතපහක වැඩක් නැහැ, අනිත් උන් මාලිංගට දෙන චරිත සහතිකය ගැන. සමහර විට මාලිංගගේ ජීවිතයේ අවස්ථාවක ඔය ‘අනික් උන්’ එකෙක්වත් මාලිංගට නොහිටිය නිසා වෙන්න ඇති (මොකක් ගැනද කියන්නේ කියල දන්නෝ දනිති)

කොහොම හරි, අනිත් ක්‍රීඩකයනුත් කරන මේ සල්ලි හෙවිල්ල.. මාලිංග කරන විදිය නිසා මාලිංග දිහා බලාගෙන ඉන්න මිනිස්සුන්ගේ ආතල් කුඩු වෙනවා.

මොකද මිනිස්සු හිතන් ඉන්නේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා කියන්නේ ඒගොල්ලෝ වගේ නොවිය යුතු කට්ටියක් කියල. සල්ලි වලට මුල් තැන දෙන්න ඕන නැති කට්ටියක් කියල. තමාගෙ වාසියට වැඩ කරන්න ඕන නැති කට්ටියක් කියල. මොකද, මිනිස්සු මේගොල්ලන්ව ‘මිනිස්සු’ කියන සාමාන්‍ය ස්වභාවයෙන් උඩින් තියල පරමාදර්ශී චරිත කරගෙන ඉන්න නිසා.

සමහරු කියනවා මාලිංගට ලංකාවෙ අත දුන්න අය නැත්නම් අද මාලිංග තාම බීච් එකක සොෆ්ට් බෝල් ගගහ ඉන්න නිකම්ම නිකන් කොල්ලෙක් කියල. කතාව ඇත්ත. ඒත් එහෙමය කියලා මාලිංග මුළු ජීවිත කාලයම ඒ ණය ගෙවන්න ඕනය කියනවා නම් ඒක මහා කුහක කතාවක්. මොකද, කවුරුත් ඇවිත් පැත්තකට වෙලා ඉඳගෙන ඉන්න මාලිංග කොළුවව දැකලා “අනේ මේ දුප්පත් කොල්ලාව මම අරගෙන ගිහිල්ලා මුළ ඉඳලා මූට බෝල් කරන හැටි කියල දීලා, මූට ක්‍රිකට් උගන්නලා මූව දුප්පත් කමින් මුදවගන්න ඕනේ” කියල මාලිංගව ගෙනාවා නෙමේනෙ. කවුරු හරි හඳුනගත්තා මාලිංගටම ආවේණික ඔහුගේ දක්ෂතාවය, ඔහු ඒ දක්ෂතාවය ඔපමට්ටම් කරන්න ඇති. හරියට මැණිකක් ඔපමට්ටම් කරනවා වගේ. නැතුව ගල් කෑල්ලක් අරගෙන ගල් කෑල්ලට ආදරේට මැදලා මැදලා ඒක මැණිකක් කරන්න බෑනෙ.

කොහොම හරි මාලිංග ලෝක ප්‍රසිද්ධ ක්රීඩකයෙක් වුනා. ඔය ගමනට මාලිංගට සියගණනක්, දහස් ගණනක් මිනිස්සු උදව් දෙන්න ඇති. අන්තිමට මාලිංග තැනකට ගියා, රට වෙනුවෙන් සෙල්ලම් කලා. මාලිංගට ඒකට පඩියක් ලැබුනා. මාලිංගට ඕන නම් ඉන් එහාට වෙන පාරක යන්න, ඒක මාලිංගගේ තීරණය. ඒ අස්සේ අර මාලිංගට උදව් කරපු අය කියනව නම් “තෝ මැරෙනකල් අපිට ණය ගෙවපිය” කියල, ඒක ඊට වඩා කුහක කමක්.

තවත් පිරිසක් ඉන්නවා ක්‍රිකට් මැච් එකක් බලන්නෙවත් නැති.. මේගොල්ලන්ට අනුවත්, හැමෝම මුල් තැන දෙන්න ඕන රටට.. ! (අම්මගෙ රෙද්ද තමා, තමා ගන්න පඩිය වගේ තුන් හතර ගුණයක පඩියක් එක්ක මේ රටේම ඉඳගෙන වෙන රටක කම්පැනියක වැඩ කරන්න හරි, වෙන රටකට හරි යන්න හම්බුනොත් බලාගන්න පුළුවන් රට වෙනුවන් පරිත්‍යාග කරන හැටි)

මාලිංග කරන්නේ මේ හැමෝගෙම ආතල් කුඩු කරන එක..මේ මෝඩ මිනිස්සුන්ගේ හීන කුඩු පට්ටම් කරලා ඒවායේ තාප්පයේ මුලටම කෙළින එක.. !

ඒකයි ගොඩක් දෙනා තමා නොකරන ඒ කැපකිරීම මාලිංගත් නොකලම, මාලිංග එක්ක උරණ වෙන්නේ..

මොකද තමා මාලිංගට ආදේශ කරපු.. තමා ළඟත් නැති ඒ ගතිගුණ ටික..හැම දේටම වඩා රටට ආදරය කරන, සල්ලි වලට වැඩ නොකරන, අවංක, හරිම හොඳ චරිතය බොරුවට හරි රඟපාන එක මාලිංග ප්‍රතික්ෂේප කරපු නිසා

දැන් කට්ටියගේ ආතල් කුඩු වුනා ඇති නම් ඔය ඔලුව උඩින් තියන් ඉන්න ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන්ව බිමින් තියන්න.

ඒ මිනිස්සුත් අපි වගේම මිනිස්සු කියල පිළිගන්න. ආතල් කුඩු වුන එකේ වැරැද්ද මාලිංගගේද තමාගෙද කියල ආයෙම හිතල බලන්න.

මීට පස්සෙ එක එකාව ඔලුව උඩ තියාගෙන උන් තමාගේ ආතල් කුඩුකලයින් පස්සේ උන්ට බනින්න එපා. ඊට වඩා හොඳයි. කණ්ණාඩියක් ඉස්සරහට ගිහින් තමාගේ ගොන් කමට තමාටම බැන ගන්න එක.

මෙරු

ජීවිතයේ අවසානය, අවසානයම කියල පිළිගන්න අපේ හිතේ තියෙන නොකැමැත්ත කොයිතරම් බලවත්ද කියන එකට මරණින් පස්සේ මොන විදියකින් හරි තියෙන පැවැත්මක් ගැන අවුරුදු දහස් දසදහස් ගණනක් තිස්සේ අපි තුළ තිබ්බ විශ්වාසයට වඩා තවත් සාක්කියක් ඕනද?

මිනිස් බුද්ධියෙන්, තර්කයෙන්, විද්‍යාවෙන් එල්ල කෙරෙන මරුපහරවල් ඉදිරියේ වැටි වැටී හරි ආගමික විශ්වාස තවමත් නොසැලී, නොවැටී තියෙන්නේ අපේ සිතේ ඉතිරි වෙලා තියෙන මේ බලාපොරොත්තුව නිසා කියල කවුරු හරි කිව්වොතින්

ඔබ මොකක්ද දෙන උත්තරය?

ජීවිතයේදී කියපු කරපු හොඳ දේවල් වලට කවදා හරි හොඳ ප්‍රිතිඵලයක් මරණින් පස්සෙ වෙනම ලෝකෙකදි හරි වෙනම ජීවිතයකදි හරි ලැබෙයි…. ජීවිතයේදී නරක කියපු කරපු මිනිස්සුන්ට කවදා හරි ඒවායේ විපාක මරණින් පස්සෙ වෙනම ලෝකෙකදි හරි වෙනම ජීවිතයකදි හරි ලැබෙයි,

තවත් ලෝකයක්.. තවත් ජීවිතයක්.. ගැන

තියෙන ඒ බලාපොරොත්තුව….!

සුළු පටු එකක් නෙමේ.

ඒ වෙනුවෙන් කීදාහක් මිනිස්සු ජීවත් වෙන්න ඇද්ද? කීදාහක් මිනිස්සු සටන් කරන්න ඇද්ද? එකිනෙකා මරාගන්න ඇද්ද? ජීවිත පූජා කරන්න ඇද්ද?

මිනිස්සු කැමති වෙයිද කිසිම කෙනෙක් කිසිම විදියකින් කවදා හරි ඒ බලාපොරොත්තුව තමාගෙන් උදුරගන්නවට?

ඒ බලාපොරොත්තුව මායාවක් විතරක් නම්.. ඒ බලාපොරොත්තුව මිත්‍යාවක් විතරක් නම්..??

මොනව වුනත්.. මරණින් පස්සේ තියෙනවාය කියලා ‘බලාපොරොත්තුවෙන’ මේ ජීවිතයට.. පැවැත්මට.. අනික් හැම දේකටම වගේ නියම වෙලා තියෙනවා මිලක්.. කරන්න සිද්ධ වෙලා තියෙනවා කැප කිරීමක්

එක එක ආගම් වල, එක එක විශ්වාසයන්ට අනුව නියම කරනවා එක එක ජීවන ක්‍රම.. ඒවා එකිනෙකින් පරස්පරවිරෝධී වෙනකොට එකිනෙක අතර ගැටීම වළක්වන්න බැහැ..

ඒ නිසයි ඒ ගැටීමේ ප්‍රතිඵල විදියට ලක්ෂ ගණනින් මිනීකඳු ගොඩ ගැහිල තියෙන්නෙ. ලේ ගංගා ගලල තියෙන්නෙ.

අවුරුදු දස දහස් ගණනක් මුළුල්ලේ බලාපොරොත්තුවේ ‘මිල’ මනුස්සයා ගෙව්වේ එහෙමයි.

මරණින් පස්සේ තියෙන.. තියෙනවාය කියලා හිතන ඒ ආලෝකය පස්සේ මෙරු රැළක් වගේ දුවනවා.. බලාපොරොත්තුවෙන් !

අපි මොහොතකට එමු ඔබයි මමයි ජීවත් වෙන සැබෑ ලෝකයට

මේ මට ටික කාලයකට කලින් යාලුවෙක් කියපු කතාවක්

“යාලුවගේ ගමේ හිටපු වයසක අම්මා කෙනෙක් පන්සලට ගිහින් කාලෙකට කලින් නැති වුන ඇගේ සැමියාට පිං පතල පන්සලට දානයක් දෙන්න හිතාගෙන. එහෙම ගිය ඇයට පන්සලේ හාමුදුරුවෝ කියල තියෙනවා පන්සලට දානේ එපා, සිමෙන්ති කොට්ට දෙක තුනක් ගෙනල්ලා දෙන්න කියල. වයසක අම්මා ඒකට කැමති වෙලා නෑ. ගෙදර දානේ උයලා බෙදාගෙන ඇවිත් හාමුදුරුවෝ කීපනමකට පූජා කරලා වැඳලා යනවා වගේ සතුටක් සිමෙන්ති කොට්ට කීපයක් ගෙනත් දුන්නාම වයසක අම්මා කෙනෙක්ට නොලැබෙන එක අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නැහැනෙ. බේරෙන්න බැරි තැන හාමුදුරුවෝ වයසක අම්මට කියල සිමෙන්ති කොට්ට ගේන්නේ නැතුව ඒ වෙනුවට දානේ ගෙනාවොත් ඒ වයසක අම්මා මැරුණ දවසක ඇයට පිං දෙන්නෙ නෑ කියල”

ජීවිතේ සැඳෑ සමය ගත කරන, මරණින් පස්සේ ජීවිතය යහපත් කරගන්න එක තමාට ඉතිරි වෙලා තියෙන එකම බලාපොරොත්තුව වෙච්චි වයසක මනුස්සයෙක්ගේ හැඟීම් එක්ක සෙල්ලම් කරන එක කොයි තරම් නම් ලේසිද?

මේ වයසක මිනිස්සු මරණින් එහා ජීවිතයට ගෙනියන්න පින් රැස්කරගන්න දඟලන්නේ හරියට විභාගයක් අතලඟ කලබලෙන් පාඩම් කරන පොඩි ළමයි ටිකක් වගේ

මේ පින් පොරයට මිලක් නියම කෙරෙන (ආගමික) ව්‍යපාර ඒ වටා ගොඬගැහෙන්නේ ඒකේ ප්‍රතිඵලයක් විදියට

අහවල් උත්තමයාගේ ගහක්, ප්‍රතිමාවක්, විහාරයක් වඳින්න කියල කවුරු හරි කියන වචනයක් පිළිගෙන අල්ලපු රටට බුරුතු පිටින් පොරකකා අතේ තියෙන තුට්ටු දෙක වියදම් කරගෙන යන්නේ මේ පින් අකවුන්ට් එක වැඩි කරගන්නයි

අපි කවුද ඒ මිනිස්සුන්ගේ බලාපොරොත්තුව ප්‍රශ්න කරන්න? කෙනෙක්ට එහෙම අහන්න පුළුවන්

ඒ ගමන්ම තවත් කෙනෙක්ට අහන්න පුළුවන් හදි හූනියම්, අංජනම් බැලිලි, වශී ගුරුකම් විතරක් නෙමේ මිනිස්සු රවට්ටන ව්‍යාපාර සහ මේ පිං විකිණීම අතර වෙනසක් තියෙනවද කියලත්

මිනිසාව මෙපමණ කල් ජීවත් කරවපු බලාපොරොත්තුව සහ අන්ධ විශ්වාසය අතර වෙනස හරි හැටි තේරුම් බේරුම් කරගන්නකම් ඔය දෙකේම මිල අපිට මිනිස් හැඟීම් වලින්, ලේ ගංගා වලින්, මිනී කඳු වලින් ගෙවන්න වේවි.

මගේ ප්‍රියතම ඉංග්‍රීසි කතා මාලාවක කියවෙන මේ කතාවෙන් සටහන අවසන් කරන්නම්

“The ontological fallacy of expecting a light at the end of the tunnel, well, that’s what the preacher sells, same as a shrink. See, the preacher, he encourages your capacity for illusion. Then he tells you it’s a fucking virtue. Always a buck to be had doing that, and it’s such a desperate sense of entitlement, isn’t it?” – Rust Cohle ; True Detective