ඇඳ ළඟ බණ පිරිත් ගීතිකා යාතිකා

“ශුද්ධාත්මෙනි.. ශුද්ධාත්මෙනි.. වඩින් ශුද්ධාත්මෙනි….”

ඒ මීට සති කිහිපයකට කලින් පාස්කු දවස් වල පල්ලියේ ගීතිකා දාලා තිබ්බ හැටි. ගමටම ඇහෙන්න. 

අද පෝය.. එකෙම අනිත් එක.. ගමටම ඇහෙන්න බණ/පිරිත් දාලා.

මේක දැන් පන්සල්, පල්ලි, මුස්ලිම් පල්ලි ඔක්කෝටම පොදු කාරණාවක් වෙලා.

මේ ගැන ඒ අයගෙන් ප්‍රශ්න කලොත් ඕකට සාධාරණ උත්තරයක් තියෙයි කියල හිතන්න අමාරුයි. මොකද ගොන් තකතීරු වැඩක් බුද්ධිමත් උත්තරයකින් සාධාරණීයකරනය කරන්න බැහැනෙ. පිරිත් බණ, ගීතිකා යාතිකා අහන්න කැමති අයට ඒ සිද්ධස්ථාන ඇතුලට ගිහින් ඒවා අහන්න පුළුවන්කම තියෙද්දි ඇයි තම තමන්ගෙ ගෙවල් වලට වෙලා ඉන්න ගමේ අනෙක් මිනිස්සුන්ට තමාගේ ආගමික වතාවත් බලෙන් අස්සවන්නේ කියන එකට දෙන්න බුද්ධිමත් උත්තරයක් තියෙයිද?

ඕකෙන් යම් මට්ටමකට තමාගේ ආගමික අධිකාරී බලය පෙන්නන බව ඇත්ත. ඒත් මේ ලවුඩ්ස්පීකර් රෝගය දැන් අපේ සංස්කෘතික ලක්ෂණයක් වෙලා කියලයි පේන්නේ. ආගමික යාතිකා ගමටම ඇස්සවීම ඒකේ එක කොටසක් විතරයි.

ඊයේ උදේ බස් එකේ ගමනක් යන්න වුනා. බස් එකේ දාලා ටීවී එකක්. ටීවී එකේ සංගීත ප්‍රසංගයක්. සංගීතයට කෙල්ලෝ නටනවා. (ඇත්තටම ඒවට නැටුම් කියන්න බැහැ. ව්‍යායාම කරනවා කිව්ව නම් වඩාත් නිවැරදියි) මහ දවල් පිච්චෙන තරමට රස්නෙ, බස් එකේ කට කපලා සෙනඟ, පාර පුරා ට්‍රැෆික් එක, ඒ අස්සේ බස් එක දෙවනත් වෙලා කණ පැලෙන්න සංගීතය. අන්තිමට බස් එකෙන් බහිද්දි ඔලු කැක්කුම හැදිලා බහින්න වුනේ.

බස් එකේ ගියත්, විවාහ උත්සවයක් වුනත්, මොකක් හරි සැමරුම් උත්සවයක් වුනත් රතිඤ්ඤ දාලා, බෙර ගහලා රටටම ලෝකෙටම ඇහෙන්න සමරන සංස්කෘතියක් අපට තියෙන්නෙ.

අනිත් මනුස්සයාට බලෙන් සින්දු අස්සවන, බලෙන් බණ අස්සවන, බලෙන් ගීතිකා අස්සවන, අපේ සතුට සහ භක්තිවන්තකම අනිත් මනුස්සයාට බලෙන් පෙන්නන සමාජක්‍රමයක ජීවත් වෙන මිනිස්සු අපි

පොඩ්ඩක් හිතන්න තමන් නිදාගන්න යදද්දි අල්ලපු ගෙදර මනුස්සයා කණ ළඟට ඇවිත් සින්දු කියනවා කියල, නැත්නම් පන්සලේ හාමුදුරුවෝ ඇඳ ගාව ඉඳගෙන මහ හයියෙන් කණට කරල පිරිත් කියනවාය කියලා.. අන්න ඒ වගේ දෙයක් අනුමත කිරීමක් තමයි අපි මේ සමාජයක් වශයෙන් කරන්නෙ

අලුත උපන් බිළිඳෙක්, විවේකය අවශ්‍ය වයසක මවක් පියෙක්, නින්ද අවශ්‍ය රෝගියෙක්, මහන්සි වෙලා රාජකාරි කරලා පහුවදා උදේ ආපහු වැඩට යන්න උදෙන්ම නැගිටින්න බලාපොරොත්තුවෙන් නින්දට යන මනුස්සයෙක්…

මේ හැමෝගෙම සාමාන්‍යය ජීවිත අවුල් වියවුල් කිරීමක් කරන්නේ ඔවුන්ගේ ජීවිත අස්සට බලෙන් රිංගන්න යාමෙන්.

මනුස්සයෙක්ට පුද්ගලික අවකාශයක් (Personal Space) තියෙනවා, තියාගන්න අයිතියක් තියෙනවා කියන එක තේරුම් ගත යුතුයි ශිෂ්ඨ සමාජයක ජීවත් වෙන ශිෂ්ඨ මිනිස්සු විදියට

තමාගේ ආතල් බලෙන් අනිත් මිනිස්සුන්ගෙ ඇඟේ ගහන එක සංස්කෘතික ලක්ෂණයක් වෙලා තියෙනවනම් එතන පැහැදිළිවම අවුලක් තියෙනවා. එතනින් පෙනෙන්නේ අනිත් මනුස්සයාගේ ජීවිතයට තමාට අතදාන්න පුළුවන් සීමාව ගැන සමාජයක් විදියට අපේ තියෙන අනවබෝධය. වෙනත් මනුස්සයෙක්ගේ නිදහසට ගරුකිරීමක් ඒ නිදහස තේරුම් ගැනීමක් ගැන සමාජයක් වශයෙන් අපේ තියෙන නොසැලකිල්ල.

ඔලුව කැක්කුමක් හැදිලා ඇඳට වෙලා නිදාගෙන ඉද්දි ගෙදර කවුරු හරි ටීවී එක සද්දෙන් දැම්මොත් ඒක අඩු කරන්න කියලා කේන්තියෙන් කෑගහන අපි සමාජයක් විදියට මේ සමූහ වශයෙන් කරන ශබ්ද දූෂණයක් ඉවසන්න පුරුදු වෙලා. එහෙම ශබ්ද දූෂණය කරන එක සාමාන්‍යය දෙයක් වෙලා තියෙනව වගේම ඒක ඉවසන එක සාමාන්‍යකරණය වෙලා තියෙන එකත් පැහැදිළි අවුලක්.

අනෙකාගේ නිදහසට ගරු කරන, අනෙකාට බාධාවක් නොවී ජීවත් වෙන්න දන්න ශිෂ්ඨ මිනිසුන් බවට අපේ ඊළඟ පරම්පරාවවත් පත් කරන්න නම් මේවා වෙනස් විය යුතු දේවල් කියන අදහසවත් මේ පරම්පරාව මෙහෙයවන වැඩිහිටියන්ගේ සිත්වල ඇති වෙන්න ඕන